De schilder
Willy van der Beek
Schilderen is voor mij geconcentreerd kijken. Dat wat ik zie, vastleggen in verf. Mijn verstand uitschakelen. Niet schilderen wat ik dènk dat ik zie. Niet schilderen wat ik wéét dat er is, terwijl in werkelijkheid dat onderdeel of detail in de schaduw helemaal niet te zien is. Alleen kijken en doen.
Mijn vertrekpunt is steeds de visuele waarneming, ik schilder naar de realiteit. Niet van een foto en niet als een foto. Eerder impressionistisch. En als het me lukt me helemaal te verliezen in mijn onderwerp, komt daar vanzelf een scheut expressionisme bij.
Ik vind de wereld gecompliceerd. Ben geneigd in het schilderen die complexe werkelijkheid te versimpelen. Dat doe ik door me te focussen op de essentie, door snel en direct te schilderen, met grote penselen en losse streken.
Een schilderij hoeft van mij niet helemaal ‘af’ te zijn. Ik laat graag de ondergrond meespelen, of gebruik tekenachtige elementen. Daarmee breng ik onregelmatigheid in. Ook overdrijven en uitvergroten zijn manieren om te proberen de kern te raken.
Ook al heb ik een sterke voorkeur voor het schilderen van de werkelijkheid, ik put ook uit oude familiealbums, krantenfoto’s, internet, of foto’s en schetsen gemaakt tijdens reizen.
