2025 nr 130 (juli)
Keep up the spirits.
Inzending Oltre i confini, Perugia (olieverf op doek, 80 x 100 cm)
De internationale expositie in Perugia nadert. Naast Italië en Nederland doen mee Spanje, Oostenrijk en Kroatië. Ik laat daar drie grote portretten zien, hierboven één ervan. De portretten vertellen iets over verstilling en vergankelijkheid.
Die begrippen passen ook bij het verhaal van Lotte, een vrouw van midden 50 (afl. 267 van de podcast Omdenken). Ze is musicus, werkt als docente en soliste (cello) en heeft een ensemble opgericht dat regelmatig wordt ingehuurd om te spelen. Via social media, website, podcast, het maken van een cd etc. timmert ze aan de weg; ze gáát ervoor. Dat betekent trekken en duwen, want er is zelden budget voor een fatsoenlijke vergoeding voor optredens. Jezelf aanbieden i.p.v. gevraagd worden. Vechten voor groei, voor erkenning en waardering, dóórzetten. Maar zoals 99% van alle makers in muziek, toneel, beeldende kunst etc. is en blijft ze onbekend.
Nu ze ouder wordt, realiseert ze zich dat het ook niet meer gaat gebeuren, er kòmt geen doorbraak. Sowieso ligt de focus in de kunstwereld op jong talent. Maar belangrijker: haar gevoel dat alles mogelijk is, verflauwt. Er is feitelijk geen veelbelovend vooruitzicht, de grote internationale podia blijven buiten bereik. Droom wordt illusie. Ze worstelt daarmee. Moet ze dan nu maar stoppen met het streven naar een succesvol bestaan als musicus? De drive die ze voelt, negeren? De passie laten vervlakken, de ambitie opdoeken, de middelmaat omarmen?
Without ambition one starts nothing.
Without work one finishes nothing.
The prize will not be sent to you.
You have to win it.
-R.W. Emerson (1803-1882)
Het raakt me, om meerdere redenen. Allereest de herkenning natuurlijk. Ik ben een beetje Lotte -en bijna 10 jaar ouder ook nog. Maar net als Lotte wil ik die fijne krachtige energie, die ontstaat door te denken in mogelijkheden, behouden. Hoe vrolijk en alert een mens daar van wordt; reuring, uitdaging, ondernemen, projecten verzinnen, mensen benaderen, lef hebben! En já, dan word je teleurgesteld soms. Vaak. Maar moet je dan maar zeggen, om de dompers voor te zijn: ik hoef niet zo nodig, ik verwacht niks, ik ben al blij als enz. Geen kosten maken, gratis werken? En vervolgens alles wat je inlegt aan tijd, ervaring, kunde, kwetsbaarheid, eigenheid -al het onmeetbare dus, al het wezenlijke- weggeven? Of ongebruikt laten verstoffen? Opgeven eigenlijk. Omdat het toch niet ècht meer iets wordt.
Wie het weet, mag het zeggen. Voor nu vind ik Perugia weer een nieuw en mooi avontuur 😉
Wat wel zeker is: perspectief verandert als je zelf van plaats verandert. Niet alleen in het schilderen. Naarmate de jaren verstrijken komt de horizon stellig dichterbij.
Bottom line:
let go of success, keep up the spirits!
Groet,
Willy
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!