2021 (nr 87 mei) Je mag hen je liefde geven.

Je mag hen je liefde geven.

olieverf op doek, 24 x 30 cm

Over de kinderen.
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
(….)

Dit is het begin van een gedicht van Kahlil Gibran (1883 – 1931), Libanees dichter, filosoof en schilder. Lees vooral het hele gedicht (klik hier), prachtige beeldspraak: je bent de boog waarmee je kind als levende pijl wordt weggeschoten.

Soms gaat er iets mis met pijl en/of boog en kunnen kinderen niet meer bij hun ouders wonen. Als advocaat ben ik daar regelmatig bij betrokken geweest. Traumatische gebeurtenissen, hechtingsstoornissen, beperkingen, het kan van alles zijn waardoor kinderen uit huis geplaatst worden. Als ze geluk hebben komen ze terecht in één van de Dushi-huizen (klik hier) waar veiligheid, rust, vrolijke gezelligheid en liefdevolle begeleiding wordt geboden.

Met een aantal vrouwen zetten we nu een sponsor-project op ten behoeve van deze kinderen. Vanuit intens gevoelde dankbaarheid dat wij het zó goed hebben, dat onze kinderen ‘gewoon’ konden opgroeien en prettige mensen zijn geworden. En vanuit de wetenschap dat er dringend behoefte is aan geld om iets extra’s te doen voor en met deze kinderen. Denk aan sport- en spelactiviteiten, muziek, extra leermiddelen en wat maar nodig is om talenten te ontwikkelen, vertrouwen te herstellen en uiteindelijk zelfstandig te kunnen leven.

Concreet: ik ga portretjes van deze kinderen schilderen. Op locatie, in de zes Dushi-huizen die op dit moment gerund worden. Die portretjes worden als het meezit in het laatste weekend van september a.s. geëxposeerd en hopelijk gekocht, waarbij de opbrengst volledig toekomt aan de Dushi-huizen.

Ik houd jullie de komende maanden op de hoogte van de vorderingen. Eerlijk gezegd vind ik het knap spannend. Portretten schilder ik al heel lang; die ervaring zal ik hard nodig hebben bij het schilderen van een stuk of 55 mij onbekende kinderen tussen de pakweg 6 en 18 jaar, in mij onbekende omgevingen. En het is uiteraard de bedoeling dat het lijkt, maar niet als een foto, dus snel en losjes geschilderd, met wel steeds iets kenmerkends van ieder kind.

Kortom: gaaf plan, maar naast montere zelfoverschatting ligt eeuwige onzekerheid over eigen schilderkwaliteiten ook altijd op de loer 😉  Dus. We’ll see.

Groet,
Willy

PS.1.
Mijn lieve nichtje wilde wel proef zitten voor me, zie hierboven.

PS.2.
Nog dank voor de vele mooie reacties die ik ontving op mijn vorige brief over groeiend verlangen (klik hier als je deze of andere  brieven na wilt lezen, ze staan onder aan mijn website). Kennelijk herkenbaar voor velen. Een lezer reageerde met het linkje van de TEDx-talk van Alyssa Monks: The Beautiful Awful (klik hier). Een persoonlijk verhaal van een schilder.