2023 nr 117 (november)

/0 Reacties/in /door

Waarom moet dit.

Doof ben ik, stokdoof, door een oorontsteking aan beide oren. Afgesloten van de buitenwereld. Het leidt gek genoeg tot verhoogde productiviteit in mijn atelier. Ik hoef van mij nu even geen nieuw thema te verzinnen, niets groots, uitdagends of ingewikkelds te starten. Als vanzelf val ik terug op oud en vertrouwd. Ik grijp wat groente en fruit mee van thuis, bouw een plateautje, bepaal mijn onderwerp, zet de spot erop en ga aan de slag. Goed kijken. De realiteit waarnemen. Focus. Ik verlies me in het schilderen.

’s Avonds zie ik op de televisie de zoveelste bomexplosie. Ruïnes, zand, stof en bloed. Een jongen van een jaar of twaalf rent achter twee volwassen mannen aan, die de armen om elkaars schouders hebben geslagen en samen huilend weglopen. ‘Wáárom moet dit?!’ schreeuwt de jongen tegen hun ruggen. Woedend! Machteloos. Radeloos. Een van de mannen draait zich naar hem om. ‘Kom maar’, zegt hij en hij slaat zijn arm om de jongen. Met z’n drieën lopen ze verder door het puin.

En ik schilder een paar preien…
Alsof… Ja, alsof wat? Alsof het er ook maar enigszins toe doet! Alsof niet überhaupt alles zinloos lijkt bij zoveel brute gruwelijkheid.

Zijn er geen betere bezigheden op dit moment? Demonstreren, inzamelen, vredesmarsen, ingezonden brieven. Ja, dat moet en dat gebeurt ook door anderen. Maar ik heb geen opinie waar iemand iets aan heeft. Ik wil maar een ding: dat het stopt.

Het schilderen helpt, in ieder geval als afleiding van het gesuis en gepiep in mijn hoofd. En ook om de informatiestroom over het agressieve oorlogsgeweld in de wereld enigszins op afstand te houden. Want ik wil het allemaal weten, en ik wil het niet weten. In dit geval is de realiteit onverteerbaar.

Groet,
Willy

PS
Mooi filmpje kreeg ik toegestuurd (klik hier) waarin Israëlische en Palestijnse vrouwen samen zingen voor wereldvrede. Zodat deze brief toch nog positief eindigt.
.

2023 nr 116 (oktober)

/0 Reacties/in /door

Op zoek naar de feiten.

Soms moet je iets doen waar je geen zin in hebt. Overkomt iedereen regelmatig, zeker in werksituaties. Je maakt deel uit van een organisatie, je hebt een meerdaagse sessie over verandermanagement en teambuilding met je collega MT-leden, en je krijgt te horen dat een element van het programma een schilderworkshop is. Pfff! ‘Kan ik niet, wil ik niet, ben niet creatief; gewoon geen zin in!’ Maar ja, bot weigeren levert gedoe op, zit je ook niet op te wachten.

Vervullend is het dan voor mij om na 2 -vrolijke- uren te horen: ‘Ik zal niet meer zeggen dat ik er geen zin in heb. Het was hartstikke leuk!’ En wat maken mensen die nog nooit geschilderd hebben prachtige portretten van elkaar.

Aandachtig naar elkaar kijken, zonder oordeel, met focus op licht/donker, vlakken en kleuren, creëert een onderlinge band en een speciale sfeer. Opgedeeld in vijf stappen en roulerend achter de ezels worden de eindresultaten een gezamenlijke verantwoordelijkheid.

Als schilder en als mediator -je zou zeggen heel verschillende beroepen- komen voor mij in die paar uur belangrijke uitgangspunten samen.

Kijken zonder waardeoordeel, dat doet een schilder. Ik denk niet aan het karakter als ik iemand portretteer, ik heb geen mening tijdens het schilderen. Ik kijk hoe die lijn loopt, waar het oor begint, welke kleur de oogkas ten opzichte van de wang heeft. Dat oordeelloze zoeken maakt dat iemand intens naar zich kan laten kijken, zonder zich onprettig te voelen.

Als mediator observeer ik ook, ik stel me open, gooi mijn meningen overboord en gebruik mijn zintuigen (naast mijn verstand, niemand kan zonder) om er achter te komen waar de schoen wringt.

Op zoek naar de feiten, dat is de gemene deler voor mij. Een heerlijke bezigheid voor iemand die graag wil weten hoe het echt zit.

En na fase 1 -de feiten op tafel- komt natuurlijk fase 2: wat maak jij daarvan? Wat is jouw interpretatie? Daarover weer een andere keer.

Wil je meer informatie over de mogelijkheden voor zo’n workshop op locatie of in mijn atelier, mail of bel me gerust.

Groet,
Willy

PS
Het open atelierweekend in Zwolle was geslaagd. Niet heel druk, dus meer tijd voor gesprekken en e.e.a. verkocht, verhuurd (via mijn Kunstuitleen, klik hier voor de voorwaarden), nieuwe inschrijvingen voor deze brief, fijn!


Olieverf op doek, 20 x 60 cm.
Dit schilderijtje heeft een mooie plek gekregen in de keuken bij de koper.

 

2023 nr 115 (september)

/0 Reacties/in /door

Oudere mannen

      
Dit zijn drie portretten van oudere mannen, die ik door de jaren heen geschilderd heb (wie zijn het, tsja, je kent ze waarschijnlijk geen van drieën: een journalist, een modekoning, een hoogbejaarde). Sowieso schilder ik graag oudere mensen, zie mijn portfolio ‘Getting old is not for sissies’

Ik laat ze nu zien als opmaat naar drie verschillende fantastisch creatieve kunstenaars die deze maand op mijn pad kwamen. Oudere mannen. Stom toeval natuurlijk, ze hadden alle andere genderidentiteiten kunnen hebben en ook jonger kunnen zijn. Maar dan hadden ze misschien niet dit werk gemaakt. Gender en leeftijd doen er toe, zoals van alles en nog wat er toe doet bij het creëren van iets nieuws. Niets van waarde is losgezongen (vrij naar een andere oudere man, die helaas al bijna 30 jaar dood is).

Op de televisie zag ik Kamagurka (67 jaar), hij was Zomergast (klik hier, te zien tot 9 september). Zijn spotprenten staan in de krant, heel vaak schiet ik in de lach. Hij is gewoon ontzettend goed, kiest net een andere invalshoek, eenvoudig en raak. Daar zit een denkwereld achter die mij boeit.

Matthijs Röling (80 jaar) was te zien in Close Up klik hier. Geweldige schilder. Mooie sfeerbeelden. Traag, maar ja. Je moet gewoon de tijd nemen om er naar te kijken en van te genieten. Nog tot en met 3 september is ter ere van hem de tentoonstelling ‘Matthijs Röling en kunstenaarsvrienden’ te zien in Museum Nienoord in Leek (klik hier)

Ai Weiwei (66 jaar), een van de grootste conceptuele kunstenaars van deze tijd wereldwijd, volg ik al een tijdje. De meningen zijn zoals altijd verdeeld, maar sommigen (ik ook) vinden hem geniaal. Met zijn enorme installaties levert hij kritiek op de Chinese overheid, op schending van mensenrechten en op andere actuele politieke onderwerpen. Er komt een overzichtstentoonstelling van zijn werk in de Kunsthal in Rotterdam, ‘In search of Humanity’, (klik hier). Ga ik zeker bezoeken, ergens tussen 30 september 2023 en 3 maart 2024, dat moet lukken. Verheug me er nu al op.

Maar eerst het Open Atelierweekend op 23 en 24 september a.s. in Zwolle. In De Oude Ambachtsschool staan de atelierhouders op beide dagen klaar om je te ontmoeten, van 11.00 tot 16.00 uur. Er is veel verschillend werk te zien, muziek te luisteren, iets te drinken, leuke acties, etc. Andere culturele broedplaatsen in Zwolle zijn ook open dat weekend, dus je kunt een toertje maken. Leuk als je komt!

Groet,
Willy

PS.
De expositie in Galerie DNA was een succes. Dank aan degenen die kwamen kijken. En aan de galeriehoudsters. Er was fijne belangstelling, er is goed verkocht, we zijn happy!

2023 nr 114 (augustus)

/0 Reacties/in /door

De diepste klank

‘Espresso’ , olieverf op linnen, 100x 60 cm (detail). Te koop bij Galerie DNA

Tijd is verandering, las ik. Daar moest ik even over nadenken. Maar inderdaad, als niets zou veranderen (en er was geen klok), waar meet je dan het verstrijken van de tijd aan af? Als ik er langer over nadenk word ik duizelig. Tijd en ruimte zijn voor mij niet goed te bevatten begrippen. Oneindigheid kan ik me geen concrete voorstelling van maken. Thomas Hertog (theoretisch natuurkundige) maakte deze onderwerpen een beetje toegankelijk in Zomergasten. Fascinerend. Nog te zien tot 13 augustus (klik hier).

De schilderijen die ik nu exposeer gaan zijdelings over tijd. Eigenlijk over de afwezigheid van tijd; wanneer de boel even tot stilstand komt. Als een still uit een film. Je stapt zogezegd uit het overvolle drukke verwachtingsvolle bestaan om bij jezelf te komen, in rust, met een boek, een espresso, een drankje, of gewoon met niks, een beetje voor je uitkijken en mijmeren. Luisteren naar de stilte.

Stilte is niet afwezigheid van geluid.
Stilte is de diepste klank.
Tao Meng

‘Verstilling’ is de titel van de expositie in Galerie DNA. Die titel heeft ook betrekking op het werk van mede-exposanten Marjan Kok en Hennie Beckers.

Hierbij nodigen wij jou van harte uit voor de zogeheten ‘Meet & Greet’ op zaterdag 19 augustus a.s. om 15.30 uur. Wij zijn dan aanwezig in de galerie en we vinden het heel erg leuk als je komt.

Misschien beleef je ‘Verstilling’ liever in de luwte. In dat geval kan je natuurlijk op een ander moment komen, ons werk is te zien tot 26 augustus a.s. De openingstijden van Galerie DNA zijn donderdag, vrijdag en zaterdag van 12.00 tot 16.00 uur.

Laat er vooral stilte zijn
of zeg alleen het noodzakelijke
en met weinig woorden.
Epictetus 

 

Als je juist wèl van woorden houdt, dan is wellicht het Woordwaardefestival van 3 tot en met 6 augustus iets voor jou? En/of de 33e editie van de Deventer Boekenmarkt op zondag 6 augustus. Galerie DNA is tijdens de Boekenmarkt speciaal geopend van 9.30 tot 17.00 uur. Ik ben er die hele zondag om mijn boek ‘De schilder schrijft’ onder de aandacht te brengen. Klik hier voor een leuk kortingsaanbod en speciale actie.
Groet,
Willy

PS.

Mooi boek in dit verband: ‘De stilte van het licht’ van Joost Zwagerman uit 2015 alweer. De tijd vliegt.

 

2023 nr 113 (juli)

/0 Reacties/in /door

La dolce vita.

De enige overeenkomst was de regen.
‘Il tempo non fa mai così brutto’, zei de vrouw verontschuldigend in de Romeinse bar, waar ik ’s ochtends staande aan het buffet mijn caffè dronk.
‘Don’t come to Scotland for the sun’, zei de barman, met gevoel voor understatement, in Fort William.

Voor het overige was de afgelopen maand de taalcursus in mijn eentje in Rome in àlles verschillend van de lange afstandswandeling samen met mijn oudste zoon in the Highlands. Cultuur versus natuur. Grammaticale vervoegingen versus klauteren in the hills.

Ik had me voorgenomen om relaxt, naast alle actie, te tekenen en te schrijven, vooral tijdens de lange reizen met trein, bus en boot. Indachtig de workshop ‘aquarelleren in de trein’, die ik een paar jaar geleden voor de verffabricant Talens gaf. Grappig bedacht was dat…Maar een uurtje knutselen met waterverf op een kerkbank in de Santa Maria Maggiore (zonder OV-bewegingen) is al knap lastig. En buitendien, het paste er kennelijk niet bij in deze maand.

Nu eerst de ervaringen laten bezinken: de dolce vita drukte met nieuwe leuke internationale mensen, de lessen aan de Scuola Leonardo da Vinci, het altijd schitterende antieke Rome. De fysieke inspanning in het majestueuze Schotse landschap. En (goud!) het fijne rustige vertrouwde samenzijn met mijn kind, al lang een volwassen man. Alles kan kalmpjes indalen de komende tijd.

Ik wens jou een mooie zomer, waar je ook heen gaat. Of misschien wel gewoon thuis.

De wijze weet zonder te reizen,
heeft inzicht zonder te kijken,
bereikt iets zonder te handelen.
― Lao-Tse
Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Zo is het toevallig ook nog eens een keer!

Maar hoe dan ook, met veel plezier ga ik nu aan de slag in mijn atelier en tref ik de laatste voorbereidingen voor de expositie in Galerie DNA in Deventer (zie hiernaast in de agenda). Ik ben daar zelf sowieso zondag 6 augustus a.s. van 9.30 tot 17.30 uur (dan is ook de jaarlijkse Deventer Boekenmarkt). Als je zin hebt, kom binnen bij DNA (Golstraat 9). Je bent van harte welkom, ik hoop je te ontmoeten!

Groet,
Willy

2023 nr 112 (juni)

/0 Reacties/in /door

Een kostbaar voorrecht.

10 x 15 cm, olieverf op board

Hoe oud zal hij hier geweest zijn, mijn broer? Ik schilderde dit miniportret jaren geleden naar aanleiding van een door mijn moeder bewaard krantenknipsel. Een huis-aan-huisblad, rubriek: ‘Dit is mijn oogappel’. Zulke rubrieken maken ze niet meer sinds de AVG van kracht is. Maar wie bekommerde zich in de jaren zestig over privacy? De fotograaf zocht en vond een vrolijk kind en mijn ouders vonden het wel grappig dat hun zoon onverwacht in het krantje stond. No problem.

Een buitenkind, mijn broer; speels en onbesuisd. We hadden plezier samen. Hij durfde meer dan ik. Maar een brokkenpiloot. Of pechvogel. Dat ligt dicht bij elkaar. Het ging in ieder geval regelmatig mis met boompje klimmen, fikkies stoken, later met de opgevoerde brommers en de tiendehands auto’s. Met zijn oude Saab-96 vloog hij definitief uit de bocht. Hij zou 63 zijn nu. Hij werd 23.

Het leven is fragiel. Kwetsbaar en kostbaar. En vergankelijk. Dat besef helpt me keuzes te maken, zoveel mogelijk de dingen te doen die ik wil doen en liefdevol te zijn naar mezelf en mijn omgeving.

Wanneer je wakker wordt
denk aan wat een kostbaar voorrecht het is
om te leven; om te ademen, om na te denken,
om te genieten, om lief te hebben.
Marcus Aurelius
Romeins keizer 121-180

Groet,
Willy

PS.
De 33e editie van de jaarlijkse Deventer Boekenmarkt (de grootste van Europa!) vindt plaats op zondag 6 augustus as. van 9.30 tot 17.30 uur. Laat dat nu net samenvallen met onze expositie bij Galerie DNA in Deventer aan de Golstraat nr. 9. Ik hoop je te ontmoeten daar, ben er de hele dag, met andere schilders / schrijvers / kunstenaars. Het wordt sowieso gezellig! Je bent van harte welkom.

2023 nr 111 (mei)

/0 Reacties/in /door

De kunst van ouder worden.

100 x 80 cm, olieverf op linnen

 

‘Yesterday is history
Tomorrow is a mystery
Today is a gift
That is why it is called the present.’

Grand Master Oogway zegt dit in de film Kung Fu Panda uit 2008.

Heerlijk, dit soort rijmelarij; simpel en overzichtelijk, en heel erg waar. Pluk de dag. Leef in het nu. Ouder worden is een voorrecht.

Ouder worden betekent lichamelijke en cognitieve achteruitgang; getting old is not for sissies. Je wordt langzamer en je geheugen wordt slechter. De spieren stram, het vel slap, de zintuigen zwak. Maar ik las – klik hier voor de bron- dat veroudering ook positieve veranderingen met zich mee kan brengen. Bij ouderen verbetert doorgaans de stemming èn ouderen kunnen beter omgaan met negatieve ervaringen. Bij alle verdroging en verbrozing geeft dat de burger moed. En het verklaart misschien mede hoe een 80-plusser (geholpen weliswaar, door injectables en een gek als opponent) opnieuw president zou kunnen worden.

Dus.
Sneakers aan, niet miepen over het onvermijdelijke en ieder cadeau in dank aanvaarden.

‘Het is geen kunst oud te worden,
het is een kunst ermee te leven.’

Johann Wolfgang von Goethe. 
***

Grote hoeden zijn -kennelijk- van alle tijden. In het Rijksmuseum zie ik ze liever op doek dan in het echt. Deze mevrouw belemmerde mij telkens pontificaal het zicht. Zij leek zich niet bewust van de aanwezigheid van andere bezoekers, best knap, want we waren met velen.

        
Was dit museumbezoek het moeizaam bemachtigde ticket waard? Zeker. Maar tegelijk: je kunt veel dichter bij Johannes Vermeer komen, bijvoorbeeld met Stephen Fry, die ook nog wat lichtvoetigheid en milde humor toevoegt: klik hier

Groet,
Willy

PS
Op zoek naar een bepaalde foto in mijn mobiel, zag ik tot mijn schrik en verbazing dat er -ik verzin dit niet- 18.734 foto’s in mijn album staan. Wil iemand mij, in ruil voor eeuwige dankbaarheid, vertellen hoe ik foto’s van mijn IPhone verwijder zonder ze uit de iCloud te verwijderen?

2023 nr 110 (april)

/0 Reacties/in /door

Stilte en geduld.

Work in progress.

GALERIE DNA DEVENTER
Ben aan het werk voor een expositie in deze galerie voor augustus a.s. Leuk! Onderwerp: Exploring stillness. Daar ga ik de komende maanden meer over vertellen. Voor nu: zie hiernaast in de agenda.

KEES VAN DONGEN
Een mudvolle parkeerplaats bij Museum Singer in Laren: geen plek te vinden voor mij, noch voor die andere pakweg vijftien bestuurders die daar rondjes rijden, spiedend naar een gleuf om hun blik tussen te drukken. Uiteindelijk parkeer ik ver buiten het dorp, wat een mooie wandeling naar het museum oplevert. En Kees maakt sowieso alles goed.

Zijn meeste doeken ken ik van de ‘grote ogen’ tentoonstelling in 2010 in Museum Boymans van Beuningen. Goed werk wil je graag meer dan eens bekijken. Gedurfd, kleurrijk, aansprekend. Dat past bij hoe hij zichzelf op de (kunst)kaart gezet heeft.
Te zien tot 7 mei a.s.
Neem de bus.

GUIDO VAN DE WERVE
‘Nummer 18’ is de titel van zijn film, waarin hij laat zien wat de impact is van het ernstige fietsongeluk dat hem overkwam in Berlijn. Ik kende van Guido van de Werve nummer 8, de video waarop hij voor een ijsbreker uit loopt; weet nog hoe knap gemaakt en hoe vreemd ontroerend ik dat vond. Die witte stilte, de kwetsbaarheid, dat absurde beeld. Nummer 18 heeft die absurditeit ook in zich. Maar dan anders. Deze film vraagt wel iets van de kijker. Geduld. Inlevingsvermogen. En de bereidheid met Van de Werve in zijn kronkels mee te gaan. Wat het oplevert: verwondering, ontroering, respect.

Als je nummer 18 gaat zien, is dit Kunststof radio-interview een aanrader om eerst te beluisteren (klik hier).

Groet,
Willy

PS.
Ik overweeg mijn atelier deze zomer een periode onder te verhuren. Mocht je geïnteresseerd zijn, stuur me graag een mailtje.

2023 nr 109 (maart)

/0 Reacties/in /door

Doelbewust oefenen.

Wekelijks modelschilderen. ‘De benen’, olieverf op papier, 60 x 50 cm.

Het model heeft er tevoren over nagedacht en neemt kordaat een pose aan. Ik zie haar soms tussen de standen door een notitieboekje raadplegen. Huiswerk gemaakt dus, dat roert me. Ook zij neemt haar werk serieus. We hebben afgesproken dat niemand zeurt over poses en details, want als je met meerdere schilders om een model gegroepeerd staat, is het zelden op elke plek subliem. Dus bij de ene pose heb je mazzel met mooie verkortingen en goede belichting, een andere keer is het minder en dan doe je het er maar mee. Neem je de benen.

Vijf standen in 2 ½ uur met tussendoor een korte pauze. Uitputtend. Inspirerend. Superfijn. Het snelle schilderen helpt mij los te komen van het denken. Er is geen tijd voor een doordacht plan van aanpak. Ik begin en zie hoever ik kom. Dat leidt natuurlijk niet altijd tot succes. Integendeel. Soms blijft er van een middag schilderen slechts één olieverfschets over die de moeite waard lijkt, soms helemaal niente. Nou èn?

Ik ben ervan overtuigd dat, als je iets (wat ook maar) goed in de vingers wilt krijgen, je vlieguren moet maken. En blijven maken. En ik hoop dat zich dat uiteindelijk uitbetaalt in prettige moeiteloosheid. Ingesleten vertrouwde handelingen geven ruimte aan focus op moeilijkere spannende onderdelen. Waardoor die uiteindelijk ook te behappen worden.

Overigens is de zgn. 10.000-uur regel al lang weer betwist. De stelling dat je een ‘professional’ bent na 10.000 uur oefenen, is te simpel. Intelligentie, talent, de leeftijd waarop je begint en het vermogen je korte termijn geheugen te gebruiken, zijn medebepalend voor hoe ‘goed’ je wordt.

Wat je moet doen om substantieel beter in iets te worden, volgens de Zweedse professor Anders Ericsson, is doelbewust oefenen. Streng en vooral: buiten je comfortzone. Dat betekent concreet: een duidelijk doel formuleren, directe positieve en opbouwende feedback van een coach krijgen (en gelijk je handeling daarop aanpassen), getest worden op de feedback (begrijp je werkelijk waarom iets anders beter werkt?) en pas beloond worden wanneer het gelukt is.

Alsjeblieft!
Succes, mensen.
En vergeet het plezier niet.

Groet,
Willy

PS.1.
Zou deze aanpak ook werken bij modelschilderen?
Er is veel informatie te vinden over hoe je je kunt verbeteren, in het algemeen. Kijk bijvoorbeeld dit YouTube filmpje: klik hier

PS.2
Het Kunsthuis KEK in Epe en het Cultuurplein Noord Veluwe gaan een nauwere samenwerking aan. Dit wordt feestelijk gevierd met de expositie ‘Samen & Verbinden’. Hiernaast in de agenda  en hieronder vind je meer informatie.

2023 nr 108 (februari)

/0 Reacties/in /door

Dansen en vechten tegelijkertijd.

Wekelijks modelschilderen. Pose 30 minuten. Fijn, voor schilder en model 😉

Zaterdag jl. was ik bij de opening van ‘Brave New World’, de nieuwe tentoonstelling in Museum De Fundatie in Zwolle. Werk van 16 jonge topkunstenaars uit alle delen van de wereld. Ik kende slechts het werk van één, Raquel van Haver, van die andere 15 had ik nog nooit gehoord. Wat niets zegt. Het praatje vooraf van gastconservator en kunstcriticus Hans den Hartog Jager verhelderde niet veel. Niet erg. Zoals altijd: je kunt beter gewoon maar kijken. Blanco erin stappen. Open staan voor wat zich aandient. Proberen even weg te blijven van ‘mooi’ en ‘lelijk’; die begrippen dekken zelden de lading. En open blìjven staan, ook als wat je waarneemt niet direct vertrouwd of herkenbaar is.

Dat is best lastig. Er roeptoetert zoveel in het hoofd. Hou je mond eens, zeg ik tegen die toeteraar in mij, die er -zo niet direct dan toch vrij snel- ‘iets’ van vindt.


Antonia Obá
Sommige schilderijen blijven plakken op het netvlies. Voor mij was dat onder andere het werk van de 39-jarige Antonia Obá (Brazilië). Zijn werk gaat over macht, slavernij, geschiedenis, religie, politiek. Hij zegt over schilderen: ‘It’s a dance and a fight without touching’. Dat klinkt goed. Terwijl ik dit opschrijf, denk ik: wat bedoelt hij daar eigenlijk mee? Even googelen.

Ik kom uit bij het woord Capoeira. Dat is zoiets als ‘Brazilian dance fighting’. Een ‘holistic mind-body-soul practise’, die stamt uit de slaventijd. De kunst is de ander met tactische bewegingen te verleiden tot een kwetsbare positie, uit balans te brengen, zonder fysiek contact te gebruiken.

Een vecht-dans met muziek, zonder aanraking. Verleidingskunst. Wat een prachtige metafoor voor schilderen.

Ik ga opnieuw kijken in De Fundatie wanneer het minder druk is. Te zien t/m 11 juni 2023.

Nog een tip, één waar je vrolijk van wordt.
Een collegaschilder die weet dat ik dol ben op de schilderijen van Alice Neel stuurde me deze YouTube link, die ik op mijn beurt graag met jou deel. Klik hier voor 20 minuten kijkplezier en inspiratie.

Groet,
Willy