2018 november: Vrienden van het venster

Vrienden van het venster.

De afgelopen periode heb ik verschillende workshops gegeven, in mijn atelier en op locatie. Erg leuk! Onmisbaar bij het schilderen naar de werkelijkheid is het venster. Ik raak steeds meer bevriend met het venster, en met mij degenen die dit serieus uitproberen. Het werkt namelijk!


olieverf op papier, uitsnedes

Dit hulpmiddel helpt je de uitsnede en dus jouw compositie te bepalen, primair tijdens het schilderen, maar ook achteraf. Het venster (of kader) kan gewoon een kartonnen passe-partout zijn, dat je aan de twee tegenoverliggende zijden schuin doorknipt, waardoor je twee losse elementen krijgt waar je mee kunt schuiven (zie de foto’s hiernaast).


Zonder venster verdwaal je hier subiet.

Zo zijn er wel meer hulpmiddelen, zoals het spiegeltje (klik hier voor een 1-minuut-filmpje) en de breinaald (of potlood of penseel) om te meten (klik hier) voor een goed instructiefilmpje van 8 minuten. Dit alles ter ondersteuning, om de vertaling van 3D naar 2D te maken. Want dat, beste lezers, is de uitdaging wanneer je niet van foto schildert.

Iets heel anders: naar alle waarschijnlijkheid gaat de btw op de aankoop van schilderijen omhoog van 6% naar 9% met ingang van 1 januari 2019. Goed om te weten als je een aankoop of een portretopdracht overweegt. Doe het nu!

En tot slot geef ik jullie de link naar een super interessante Ted-talk van Anil Seth (neurowetenschapper) over bewustzijn, over hoe je de wereld ervaart en hoe je jezelf in die wereld ervaart. Hier moet je echt even voor gaan zitten en met aandacht naar kijken en luisteren. Perceptie (het waarnemen van de dingen in de wereld) is voor een deel gokwerk, zegt Seth. Alleen al voor de optische illusie die hij laat zien is dit Tedje de moeite waard. Je zou denken, wat heeft dat met schilderen te maken? Voor mij alles! Klik hier. Laat me graag weten of je hier iets aan hebt.

Groet,
Willy

2018 oktober: Verder kijken

Verder kijken.


olieverf op doek, 120 x 70 cm

Alle inspiratie en werklust heb ik de afgelopen maanden in een aantal nieuwe schilderijen gestoken. Hierboven zie je er één; ik ben heel benieuwd wat je er van vindt. Je reactie is welkom.

En dan is het al weer begin oktober, tijd voor de maandelijkse brief, en is er even geen inspiratie meer over… Gelukkig bedenk ik net op tijd: ik hoef het ook niet allemaal zelf te verzinnen.

Lees bijvoorbeeld de nieuwsbrief van Maaike, zij coacht kunstenaars en creatieve ondernemers, en schrijft over het (herkenbare) mechanisme van jezelf iets wijsmaken omdat je niet afgewezen wilt worden. Klik hier.

Of bekijk dit YouTube instructiefilmpje (4 minuten, klik hier)waarin een portretje wordt geschilderd en dat lijkt zo heerlijk simpel…

Of bekijk dit filmpje (3 minuten, klik hier), waarna je volledig begrijpt dat goede penselen dúúr zijn.

Nu ja, zo kan ik nog wel even door gaan. Er is zóveel tot je te nemen aan kennis, kunst, film, theater, literatuur, nieuws, etc. Enerzijds ongelooflijk inspirerend en verrijkend, anderzijds soms overweldigend en vermoeiend.

Niettemin heb ik nog een paar tentoonstellingstips voor je. In de periferie, dat wel (maar het valt prima te bereizen, Randstadters!)

In het Stadsmuseum in Harderwijk hangen de indringende schilderijen van Dorien Plaat. Ze schildert mensen die ‘anders’ zijn, en dat best willen laten zien, zonder exhibitionisme. Haar werk nodigt uit om nog weer eens terug te lopen en opnieuw te kijken, om te ontdekken wat je niet direct ziet. Mooi. T/m 20 januari a.s.

Ook zeer de moeite waard: de beeldhouwers Giacometti en Chadwick in de Fundatie in Zwolle. Facing Fear, heet deze expositie, die de angst verbeeldt in Europa tijdens de Koude Oorlog. Sla ook de zaal niet over waarin het gezamenlijke kunstwerk te zien is van Honing en Van der Linden. Zij geven hun visie op Europa. Te zien t/m 9 januari a.s.

En tot slot museum Henriette Polak in Zutphen: Onalledaags, is de titel van de expositie. Portretten van Rosemin Hendriks, Suzan Schuttelaar en Anita Vermeeren, te zien t/m 28/10. Als ik daar ben dan geniet ik ook weer van hun vaste collectie, met onder andere werk van Arie Kater. Over hem is door zijn kleindochter een mooie documentaire gemaakt ‘De Kater komt later’. Ga daar even voor zitten want die duurt 50 minuten, maar is zeer de moeite waard: klik hier

Geniet van al het moois!

Groet,
Willy

2018 september: Napels zien…

Napels zien…


Napels, olieverf op paneel, 30 x 50 cm, detail.

Napels
Sinds ik de boeken van Elena Ferrante heb gelezen, heeft Napels er voor mij een paar dimensies bijgekregen, naast heerlijke stad van kunst, cultuur, geschiedenis en gastronomie. Napels is ook een stad van armoede, grofheid en geweld. Dus dit paneeltje is geschilderd met de romantische penseel van een Italië-liefhebber: een door de straten van Napels dartelend jongetje met z’n springerige hondje, in het felle licht dat tussen de hoge gevels op de keien valt. De realiteit hoeft niet altijd op numero uno te staan, toch?

Workshops
De tijd van lesprogramma’s, cursussen en workshops komt er weer aan nu de zomer op zijn einde loopt. Heb je ook zin om in actie te komen? Er is veel mogelijk. Van een schilderworkshop met een kleine groep (tot 8 personen) tot een familie-, vrienden- of bedrijfsuitje met een grote groep, verspreid over meerdere ateliers in de Oude Ambachtsschool in Zwolle. Dit filmpje (klik hier) van een personeelsuitje in mei jl in Doas, waarvoor we met 10 atelierhouders het aanbod leverden, geeft je een indruk .

Ik laat je hieronder graag zien welke verrassende (zelf)portretjes mensen zoal schilderen, meestal zonder voorheen ooit een penseel vast te hebben gehad. Daar word ik vrolijk van; hoe mensen dat aanpakken, welke oplossingen ze hebben voor problemen die ze tegenkomen tijdens het schilderen, en wat voor ‘eigen’ resultaat dat oplevert.

   
   
Neem vrijblijvend contact met me op als je geïnteresseerd bent.

Wat is kunst?
Die eeuwige vraag! ‘Als ik wist wat kunst was, zou ik het voor me houden’, zei Picasso. Haha. Kijk even naar dit schoolfilmpje (7 minuten) over Marcel Duchamp, Wim T. Schippers, Ted Noten en Lily van der Stokker (klik hier), De laatste heeft vanaf eind oktober a.s. een overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam, ik ga zeker kijken. Als je iets wilt lezen over wat Lily van der Stokker beweegt bij het maken van haar werk: klik hier

Groet,
Willy


2018 augustus: The hardest thing to do.

The hardest thing to do.


Verlangen III, olieverf op doek, 60 x 40 cm

Lang geleden, als beginnend advocaat, had ik een patroon die op zijn best was als hij nieuwe zaken innam. Hij deed dat met zwier en groot gemak: het intakegesprek (altijd charmant en scherp), de aanpak bepalen (vindingrijk, vaak onorthodox), de eerste acties om de zaak aan te zwengelen (paar strategische telefoontjes en soms zelfs de dagvaarding al inspreken in aanwezigheid van de tevreden spinnende cliënt, die hij aangenaam verraste met zoveel voortvarendheid). Vrij vlot daarna kwam het dossier dan te liggen op het bureau van een medewerker of stagiaire, voor de noodzakelijke noeste arbeid. De afloop boeide hem niet bijzonder, druk met weer nieuwe zaken.

Mijn mentor in het laatste jaar van de kunstacademie zei regelmatig tegen mij: niet doorwerken, opnieuw beginnen! En opnieuw en weer opnieuw. Weet je niet hoe je verder moet? Laat het staan en maak een nieuwe.

Van beide leermeesters heb ik veel opgestoken. Zoals: doe waar je goed in bent. Wat tot stand komt met gefocuste vanzelfsprekendheid, is zoveel fijner en vaak ook beter dan wat tot stand komt met geploeter. Bye bye calvinisme.

Dus dat schilderijtje hierboven, daar blijf ik verder vanaf. En ik maak nog een nieuwe 😉

Tot slot:

The hardest thing to do
is something
that is close to nothing.
(Marina Abramovic)

Abramovic (performancekunstenaar) zat drie maanden aaneengesloten (!) tijdens de openingstijden van het MOMA in stilte op een stoel en bezoekers konden tegenover haar plaatsnemen om haar recht in de ogen te kijken zolang zij zelf wilden. Kijk naar dit ontroerende stukje film (klik hier) waarin op enig moment onaangekondigd haar ex aanschuift.

Groet,
Willy

2018 juli: Het mooiste.

Het mooiste.

beeld in een tuin in Toscane,

olieverf op doek, 40 x 50 cm, te koop voor 295 euro.

L’Italia è il paese più bello del mondo lees ik in mijn lesboek Italiaans. Het gaat hierbij om de overtreffende trap. Ha, dat dachten we al. Stelletje chauvinisten.

Maar ze hebben wel gelijk, misschien. In juni was ik in Italië; hoe fijn! Land van kunst, cultuur en geschiedenis. Echt overal, waar je maar bent en waar je maar kijkt; iedere steen vertelt een verhaal. Land van cipressen, olijf- en pijnbomen, verrukkelijk eten en drinken, zinderende zon en zomaar praatjes met tutti di gente. Doorgaans zeer hoffelijk en hulpvaardig.

Villa Adriana

Mocht je eens in de buurt van Rome komen, bezoek dan de Villa van Hadrianus in Tivoli. Ik vond het fantastisch, daar te lopen en te mijmeren hoe dat is geweest. Hadrianus (keizer van het Romeinse Rijk van 117-138 na Chr,) was een liefhebber van kunst en in het bijzonder van architectuur; 2000 jaar later is het echt adembenemend mooi en mysterieus om die Kariatiden te zien staan aan de rand van de Canopus. Einstein zei: ‘Het mooiste dat we kunnen ervaren is het mysterieuze.’ Dus.

En nu begint de zomer bij ons in Nederland. Iedereen de hort op, ik op honk. Helemaal lekker, ik ga aan de slag. Verse doeken schilderen, m’n website updaten, een paar workshops geven, planning maken voor het najaar, een opdracht afmaken, atelier opruimen, exposities van collega’s hier in de regio bezoeken, af en toe een museum in.

Ik meld me weer, zodra ik iets te melden heb. Dat kan maar zo even duren.

Ondertussen wens ik jullie allen een superfijne zonnige zalige zomer!

Le tre donne sulla panchina,
olieverf op doek, 50 x 40 cm, te koop voor 295,00

Groet,
Willy

 

2018 juni: The golden rule…

The golden rule…


Expositie Synagoge Weesp

Wat een geslaagd weekend was dat, met ons achten in de Synagoge in Weesp! Dank aan alle bezoekers en dank aan iedereen die zich hiervoor heeft ingespannen. Wie weet, over vijf jaar weer…

Greeny’s survival kit

Irwin Greenberg, Amerikaans schilder en docent, overleden in 2009, heeft een survival kit opgesteld voor schilders. Dat zijn 100 ‘regels’ bedoeld ter aanmoediging voor als je echt beter wilt worden. Ik noem er een paar:
* schilder iedere dag (dat is regel 1 natuurlijk, haha)
* er bestaan geen waardevolle trucs in de kunst, zoek het antwoord.
* geen strijd, geen vooruitgang
* laat je schilderij de kijker verwelkomen (ja, mooi!)
Wil je ze alle 100 lezen, klik hier en laat je inspireren door Greeny, zoals hij door zijn leerlingen werd genoemd. Het merendeel van zijn regels is volgens mij ook prima bruikbaar in andere beroepen. Eigenlijk voor iedereen die zichzelf wil uitdagen op welk terrein dan ook. Als je er voor open staat tenminste, en niet gelijk in de contramine bent bij het woord ‘regels’ 😉

Expositie Paula Modersohn

Tip voor de zomer: ga naar de prachtige expositie in Enschede, in het Rijksmuseum Twente, om het werk van Paula Modersohn-Becker (1876-1907) te zien. Je stapt in een andere, expressieve en ontroerende wereld. De expositie is fijn ingericht, met ook foto’s van haar, en beelden en schilderijen van tijdgenoten. Je loopt daar rond en gaat via haar werk van haar houden. Ze was eigenzinnig, leergierig, ging (zonder haar man -in die tijd!-) regelmatig voor langere perioden naar Parijs, en in haar manier van schilderen voel ik op de een of andere manier dat non-conformistische, heel aantrekkelijk. Paula werd 31 jaar.

Update

Ben begonnen mijn website te updaten. Sukje bij beetje, want dat vind ik echt geen fijne klus.. In ieder geval staat er nu alvast een privacyverklaring op, waarin ik jullie beloof zorgvuldig met persoonlijke gegevens om te gaan. Dat deed ik al, niets nieuws onder de zon. Regels, regels…

Ik sluit graag af met een citaat van Bernard Shaw, dat wat mij betreft voor alles geldt:

‘The golden rule is that there are no golden rules’.

Groet,
Willy

2018 mei: Over ruimte & verlangen, en meer.


‘Verlangen’, olieverf op linnen, 100 x 80 cm (verkocht)

Dit schilderij was bedoeld voor de komende expositie in Weesp. Tijdens de open dag in april sprak een bezoekster in mijn atelier me aan over dit werk, zij was er door geraakt. In de week daarop kwam ze terug met haar man, en hebben ze dit doek gekocht ter gelegenheid van hun trouwdag. Hoe mooi is dat? Ik voel me altijd zeer vereerd iedere keer wanneer iemand een schilderij van mij koopt. Zal wel iets met erkenning te maken hebben 😉

Maar nog even over die expositie in de Synagoge in Weesp. Met z’n achten exposeren we, als oud-studenten van de Wackers Academie, vijf jaar na ons afstuderen (zie ook hiernaast in de agenda). Kom je ook naar de opening, zaterdag 2 juni om 15.00 uur? Kunsthistoricus Jaap Nijland houdt dan een openingspraatje; hem kennende is dat vast aangenaam en interessant om naar te luisteren. Je bent van harte welkom. De openingstijden zijn op vrijdagavond 1 juni van 19.00 tot 21.00 uur, op zaterdag en zondag 2 en 3 juni van 11.00 tot 18.00 uur. 

Moest trouwens wel weer denken aan die Wackers-studietijd, de afgelopen dagen, want ik deed mee aan een 3-daagse workshop o.l.v. de talentvolle jonge schilder Anna Maria Vargiu bij de Onderneming op Kunstgebied in Haren. Hier het resultaat. Nuttig. En nu weer verder met mijn eigen ding.

Dit is m’n 50e brief, zag ik. Wat begon in 2014 als een probeersel is een vast maandelijks gebruik geworden. Daardoor is er nu een laatje in mijn hoofd gesleten dat altijd openstaat. En dat door de weken heen gevuld wordt met beeld en tekst, voor ‘wie weet, te gebruiken in mijn brief’. Ik geniet daar van, te zoeken naar moois en naar wetenswaardig, in wat ik zie en hoor en meemaak. Wat me boeit wil ik graag delen. Even zo leuk is het dat er mensen zijn die dit waarderen, dat waardeer ik dan weer. En zo houden we elkaar aan de praat en van de straat, haha.

Maar serieus, zonder lezers geen brief. Daarom geef ik als dank aan jullie, ter gelegenheid van deze 50e brief, eenmalig 50% korting op drie van mijn favoriete schilderijen. Het zijn behoorlijk grote werken, maar als je een geschikte plek hebt voor een groot doek, dan is dit je kans! klik hier.

Tot slot nog een filmpje, dit keer over schilder Koen Vermeule (klik hier), wiens werk ik bewonder. Leuke man ook, om naar te luisteren, zonder enige pretentie, mooi!

Groet,
Willy

2018 april: Ruimte verbeeld.

Ruimte verbeeld

Ruimte (De Weerribben), plein air, olieverf op linnen, ca 20 x 15 cm

Het idee dateert al van twee jaar geleden: om als eindexamengroep 2013 van de Wackers Academie een expositie te organiseren, waarmee we laten zien waar we staan vijf jaar na dato, nu dus in 2018. Immers we hebben ons zo uitgesloofd gedurende die academietijd 😉 waar heeft dat toe geleid? Hebben we iets gedaan met de verworven kennis en vaardigheid? Zijn we nieuwe wegen ingeslagen? Zeven schilders en 1 beeldhouwer gaan met de billen bloot –want dat is exposeren- en nodigen je uit hun werk te bekijken tijdens een expositieweekend in de synagoge in Weesp op 1, 2 en 3 juni 2018. Save the date!

We hebben voor deze expositie een gemeenschappelijk thema gekozen: ‘ruimte’. Tsja. Ruimte genoeg eerst, ha, zowel in tijd als in mijn hoofd. Duurt nog zo lang… ik kom wel op iets, iets ruimtelijks, hoe moeilijk kan het zijn… En toen werd het 2017, en vrijwel direct ook eind 2017…begin 2018… tsja!

Wat is eigenlijk ruimte? In de natuurkunde: een fundamentele grootheid die niet gedefinieerd kan worden door andere grootheden. In de wiskunde: een verzameling die voorzien is van een structuur. In de filosofie: ruimte en tijd maken ervaring mogelijk (Kant). Oké. Er rinkelt geen bel noch valt een kwartje.

Is ruimte oneindig? Of begrensd? Is het je omgeving? Een plaats waar je kan zijn? Of persoonlijke ruimte, levensruimte? En hoe verbeeld je dat dan? Landschap? Leegte? Licht of juist zwart?

De mens in de ruimte? Ruimtevaart. De ruimte om de mens heen. Zowel bij het begin als bij het eind is er nauwelijks ruimte, word je omsloten.

    
Ruimte beperkt I en II, olieverf op linnen, 50x 40 cm

De ruimte daartussen dan, tussen geboorte en dood?
Daar wordt het leven geleefd; ruimte om te leven.

    
links: Ruimte onbeperkt, olieverf, drie-en tachtigste opzet, 200 x 140 cm
rechts: La vecchietta vitale, olieverf op papier, 50 x 70 cm

Nou, leuk geëxperimenteerd, maar dit is het dus allemaal niet. Althans niet voor deze expositie. Wat dan wel?
Kom maar kijken 😉

En kijk dan eerst nog even deze gouwe ouwe Ted Talk (klik hier) van Rene Brown over kwetsbaar zijn. Niet alleen als exposant ben je kwetsbaar; wij zijn dat allemaal.
Mooi is dat.

Groet,
Willy

PS
Kom je ook naar onze open dag in De Oude Ambachtsschool? Voor info zie hiernaast in de agenda.

2018 maart: Paardenbloemen kweken.

Paardenbloemen kweken?

  
olieverf op linnen, 40 x 20 cm, prive

Bijna iedere schilder heeft wel werk dat hij/zij nooit zal verkopen. Voor mij is dat dit doekje. Totaal niet opzienbarend qua voorstelling, niet briljant geschilderd, niet kleurrijk, iedereen loopt er aan voorbij, hoewel er best veel koffie wordt gedronken in onze keuken. Maar ik kijk er vaak naar. Dan ben ik op het Noordzeestrand bij Noordwijk, jaren geleden.

Ik sta alleen, in de verste verte letterlijk geen hond te bekennen, tijdens het opbouwen was het nog droog maar nu begint het te regenen en harder te waaien. Mijn ezel heb ik verzwaard met plastic zakken vol zand om de boel staande te houden. Het is eigenlijk niet te doen. Opwaaiend zand kleeft aan mijn kwasten en hecht zich in de verf, terpentine klotst uit het bakje over mijn palet, slierten nat haar in mijn gezicht, koud en guur, verstijfde vingers. En het is fantastisch! Ik voel me sterk en vrij en vooral ontzettend vrolijk door al deze tegenwerking, die geen tegenwerking is, maar ‘gewoon’ de natuur. Hoe onbeduidend kan je zijn, ten overstaan van deze krachten, wat heb je dan nog te willen? Het voelt als een ware uitdaging; soms is inpakken en wegwezen geen optie, ha, kom maar op! 

Gaaf te ervaren hoe het zand zich stroef liet mee-schilderen op het doek, hoe de regendruppels als parels bleven liggen op de olieverf, hoe ik ongecoördineerd door de harde wind, en tegelijk super-geconcentreerd dit schilderijtje razendsnel vorm gaf.

Ik ben heel benieuwd of jij ook zo iets hebt, iets dat je gemaakt hebt en waar je geen afstand van doet. En om welke redenen. En waar dat werk zich nu bevindt. Hoe het er uit ziet. Reacties van harte welkom.

Iets anders. Ik wil graag vertellen over de ontroerende expositie van de honderden gouaches van Charlotte Salomon in het Joods Historisch Museum in Amsterdam (te zien t/m 25 maart a.s.), maar het is teveel voor deze brief, om daar verslag van te doen. Het is teveel voor alles en iedereen eigenlijk… Er is een film over haar leven gemaakt, en een documentaire, beide ook zeer indrukwekkend. Wat heeft ze in die drie jaar krankzinnig hard gewerkt. Zou Charlotte haar tragische familiegeschiedenis overwonnen hebben als ze niet in Auschwitz was vermoord? Als je meer wilt weten klik hier. Neem er tijd voor.

En nog even terugkomend op Neo Rauch, waar ik het in mijn vorige brief over had. Inmiddels heb ik opnieuw gekeken en een rondleiding gehad, waarin allervriendelijkst werd uitgelegd hoe weinig de schilder zelf uitlegt. Een beetje als de rijdende rechter: “Dit is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen.”  O ja?! Maar goed, I rest my case. Het zij zo. Ik ben zijn werk toch meer gaan waarderen, door beter te kijken, dus misschien heeft Rauch gelijk als hij het iedereen lekker zelf uit laat zoeken.

Quote van Rauch: “Een kunstwerk is niet iets wat je kunt willen, maar iets wat gebeurt. Paardenbloemen kun je ook niet kweken…” Dat vind ik dan wel weer geestig, hoewel misschien niet zo bedoeld.

Ik eindig licht en luchtig, na zware museumkost. Klik hiervoor een filmpje van 23 streetart items. Het gaat over perspectief en illusie. Kijk het vooral af want het wordt steeds gekker. Mijn favoriet is nr. 2. Jij?

Groet,
Willy

2018 februari: Nieuwsgierig naar Neo

Nieuwsgierig naar Neo

 
olieverf op board, 40 x 30 cm, verkocht.

Eigenlijk is dit een snelle voorschets in olieverf voor een groot schilderij (dat ik niet maakte). Tijdens de atelierverkoopdag op 27 januari jl. kocht de eerste bezoeker die binnenwandelde deze schets. Ze liet het nog even staan om het later op te halen, en gedurende de dag had ik het nog wel zes keer kunnen verkopen. Kennelijk viel het in de smaak. Had ik niet bedacht.

Misschien is dat wel een van de moeilijkste dingen: je eigen werk beoordelen. Ook daartoe is zo’n dag met veel publiek nuttig: je hoort nog eens wat ongefilterde reacties hier en daar, als je je oor te luisteren legt bij de bezoekers.

Maar doet het er toe, wat ‘men’ vindt? Die vraag kwam (opnieuw) bij me op, toen ik de expositie van de Duitse Neo Rauch (1960) zag in de Fundatie. Een van de belangrijkste hedendaagse kunstenaars, je móet kijken, zegt museumdirecteur Ralph Keuning, en dat snap ik (dat hij dat zegt, en ook nog dat dat ‘moet’). Immense doeken zijn het, waarop ontzettend veel te zien is, maar waar ik zonder toelichting eerlijk gezegd geen snars van begrijp. Wat ook weer niet zo raar is, want Rauch schildert ‘innerlijke beelden’, volledig uit zijn hoofd, zonder gebruikmaking van foto’s of voorstudies, en baseert zich daarbij op eigen surrealistische dromen en visioenen. Hij houdt zich niet bezig met de vraag wat een ander er van vindt. Dat vind ik sympathiek, of eigenlijk vind ik vooral zijn totale toewijding en bezieling sympathiek, en bij die focus past dat je je niet bekommert om de toeschouwer.

Zo bezien is er veel te beleven in de kunst. Zeker als je afstapt van het idee dat er iets ‘moois’ of ‘aangenaams’ gemaakt moet worden. Wat ik zelf best lastig vind, want ik merk dat ik wèl op die manier kijk. Mijn eerste gedachte op zaal bij Rauch was: allemachtig wat lelijk! Dat akelige veridiangroen, die onbehouwen figuren, de overweldigende hoeveelheid informatie op zo’n doek, naargeestig qua sfeer; not my cup of tea. Maar mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn smaak: ik wil graag weten waarom Rauch zo belangrijk is in de kunst. Wat ik over hem lees maakt dat ik de komende weken zeker opnieuw ga kijken naar zijn werk in de Fundatie. Met in mijn hoofd het volgende citaat:

‘Het doel van de kunst is niet het uiterlijk van dingen weer te geven, maar het innerlijk…dat is de echte werkelijkheid.’

Toch niet de minste, die Aristoteles, hij zei dit.
Ik weet het niet. Jij?

Groet,
Willy