2023 nr 117 (november)

Waarom moet dit.

Doof ben ik, stokdoof, door een oorontsteking aan beide oren. Afgesloten van de buitenwereld. Het leidt gek genoeg tot verhoogde productiviteit in mijn atelier. Ik hoef van mij nu even geen nieuw thema te verzinnen, niets groots, uitdagends of ingewikkelds te starten. Als vanzelf val ik terug op oud en vertrouwd. Ik grijp wat groente en fruit mee van thuis, bouw een plateautje, bepaal mijn onderwerp, zet de spot erop en ga aan de slag. Goed kijken. De realiteit waarnemen. Focus. Ik verlies me in het schilderen.

’s Avonds zie ik op de televisie de zoveelste bomexplosie. Ruïnes, zand, stof en bloed. Een jongen van een jaar of twaalf rent achter twee volwassen mannen aan, die de armen om elkaars schouders hebben geslagen en samen huilend weglopen. ‘Wáárom moet dit?!’ schreeuwt de jongen tegen hun ruggen. Woedend! Machteloos. Radeloos. Een van de mannen draait zich naar hem om. ‘Kom maar’, zegt hij en hij slaat zijn arm om de jongen. Met z’n drieën lopen ze verder door het puin.

En ik schilder een paar preien…
Alsof… Ja, alsof wat? Alsof het er ook maar enigszins toe doet! Alsof niet überhaupt alles zinloos lijkt bij zoveel brute gruwelijkheid.

Zijn er geen betere bezigheden op dit moment? Demonstreren, inzamelen, vredesmarsen, ingezonden brieven. Ja, dat moet en dat gebeurt ook door anderen. Maar ik heb geen opinie waar iemand iets aan heeft. Ik wil maar een ding: dat het stopt.

Het schilderen helpt, in ieder geval als afleiding van het gesuis en gepiep in mijn hoofd. En ook om de informatiestroom over het agressieve oorlogsgeweld in de wereld enigszins op afstand te houden. Want ik wil het allemaal weten, en ik wil het niet weten. In dit geval is de realiteit onverteerbaar.

Groet,
Willy

PS
Mooi filmpje kreeg ik toegestuurd (klik hier) waarin Israëlische en Palestijnse vrouwen samen zingen voor wereldvrede. Zodat deze brief toch nog positief eindigt.
.